Jak zabezpieczyć elewację przed uszkodzeniami i pęknięciami?

Piękna elewacja przez długie lata jest celem każdego inwestora. Wybór odpowiedniego systemu ociepleń jest bardzo ważnym krokiem do osiągnięcia tego celu. Kolejną ważną kwestią jest właściwa realizacja całego procesu ocieplenia i realizacji powłoki dekoracyjnej. Istotny jest zarówno przebieg prac jak również przestrzeganie przerw technologicznych.

Elewacja jest zewnętrzną powłoką budynku, a jej pęknięcia czy uszkodzenia mogą być objawem procesów zachodzących w budynku związanych np. z jego osiadaniem czy z rozszerzalnością cieplną niektórych materiałów budowlanych, które zostały nieprawidłowo wbudowane (np. nie zastosowanie odpowiednich przerw dylatacyjnych). Ściany nie możemy ocieplać wcześniej niż 4 tygodnie od ich wzniesienia. Jest to absolutnie minimalny czas jaki budynek powinien odstać w stanie surowym m.in. dlatego, że może jeszcze ulegać niewielkim ruchom związanym z osiadaniem. Jeśli budynek odstoi w stanie surowym dłużej, mniejsze jest prawdopodobieństwo pęknięć związanych z tym czynnikiem. Jedną z przyczyn uszkodzeń i pęknięć, mogą być nieprawidłowo przeprowadzone prace związane z ocieplaniem lub tynkowaniem. Prace bezwzględnie muszą być przeprowadzane zgodnie ze sztuką budowlaną w odpowiednich warunkach atmosferycznych, zgodnie z zaleceniami producenta materiałów budowlanych oraz z zachowaniem odpowiednich przerw technologicznych.

„Nieodpowiednie temperatury, a zwłaszcza ich spadek poza wyznaczone granice bezpośrednio po nałożeniu tynku oraz wysoka wilgotność i opady, a także silne nasłonecznienie z występującym następnie ochłodzeniem i wzrostem wilgotności powietrza zakłócają proces wysychania tynku przez co mogą prowadzić do wystąpienia różnych wad powłoki (zmycie tynku, przebarwienia, odbicia na tynku cieni występujących podczas wstępnej fazy suszenia, spękania i mikrospękania)” – majsterpol.pl

Krótko najważniejsze zasady z realizowania systemu ocieplenia:

– przy otworach okiennych i drzwiowych ocieplenie realizujemy z pełnych płyt przyciętych do otworu.

– na narożach budynku płyty układamy naprzemiennie aby się zazębiały

– zaprawa klejowa powinna być naniesiona na płyty metodą obwodowo-punktową

– płyty styropianowe powinny być dodatkowo zabezpieczone odpowiednio dobranymi łącznikami mechanicznymi (kołkami)

– przy otworach stosujemy dodatkową warstwę siatki zbrojeniowej

Drugą częstą przyczyną uszkodzeń elewacji są uszkodzenia mechaniczne, aby im zapobiegać płyty styropianowe zabezpiecza się siatką z włókna szklanego. Zatapiana jest ona w warstwie kleju i tworzy warstwę zbrojeniową elewacji. Taka warstwa zbrojeniowa tworzy powłokę ochronną dla styropianiu (chroniąc go przed uszkodzeniami mechanicznymi i niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi) oraz stanowi trwały, równy podkład pod warstwę tynku.

„Klej wzbogacony jest w dwa rodzaje dobranych włókien: celulozowych i polipropylenowych. Włókna te tworzą mikrozbrojenie, które zapobiega tworzeniu się pęknięć oraz ogranicza powstawanie rys skurczowych w stwardniałej zaprawie, poprawia jej elastyczność, wytrzymałość, wodoszczelność oraz mrozoodporność. „ majsterpol.pl

Metoda montażu siatki zbrojeniowej:

Do wykonania warstwy zbrojeniowej styropianu można przystąpić nie wcześniej niż 48h po przyklejeniu płyt. Płyty styropianowe należy przeszlifować gruboziarnistym papierem ściernym lub tarką do styropianu, a następnie dokładnie odpylić. Talerzyki łączników zaszpachlować. Zamocować w zaprawie klejącej do zatapiania siatki- STYROLEP Z, listwy narożne, przyokienne oraz profile dylatacyjne, a następnie należy pozostawić do związania. Powierzchnia przyklejonych płyt styropianowych musi być równa i ciągła. Szczeliny między płytami na całej grubości ocieplenia należy wypełnić styropianem lub niskorosprężną pianką poliuretanową. Gotową zaprawę klejącą nanieść ciągłą warstwą o grubości około 3-4 mm za pomocą pacy zębatej (zęby 8-10 mm) po czym wtopić siatkę tak, aby została ona równomiernie napięta i całkowicie zatopiona w zaprawie. Sąsiednie pasy siatki układać w pionie lub poziomie na zakład nie mniejszy niż 10 cm. Powierzchnia warstwy zbrojonej powinna być gładka i równa, a siatka powinna być niewidoczna. W przeciwnym wypadku należy nanieść drugą cienką warstwę zaprawy klejącej (o grubości ok. 1mm) celem całkowitego wyrównania i wygładzenia jej powierzchni w tym samym czasie. Grubość warstwy zbrojonej powinna wynosić od 3 do 5 mm. W obszarach narażonych na uszkodzenia mechaniczne (szczególnie strefy cokołowej i parteru), zaleca się stosować dwie warstwy siatki ułożone prostopadle względem siebie. Zatapianie kolejnych siatek należy wykonać metodą „mokre na mokre”. Grubość warstwy zbrojonej w tym rozwiązaniu powinno oscylować w granicach 4 – 6 mm. Szerokość siatki zbrojącej powinna być tak dobrana, aby możliwe było oklejenie ościeży okiennych i drzwiowych na całej ich głębokości. Przed przystąpieniem do gruntowania warstwa zbrojeniowa powinna być pozostawiona do związania przez co najmniej 48h.